25 Şubat 2011 Cuma
Emaneti olmayanın imanı yoktur. Ahdine vefa göstermeyenin dini yoktur.
Kim bir günah sebebiyle kardeşini ayıplarsa, o günahı işlemedikçe ölmez.
Şüphe vereni bırak, şüphe vermeyene bak.
Doğruluk huzur verir.
Kendini ıslah et ki, insanlar sana iyi davransın.
Şöhretten kaç ki, seref seni bulsun.
Hiçbir bela yoktur ki, ondan daha kötüsü olmasın. (O yüzden şikayet yok. Kimi şikayet ediyorsun? Cenab-ı Hakk'ı mı?!!)
Bir hayrı kaçırınca onu yakalamaya çalış. Yakalayınca da başka bir hayrı aramaya başla.
Fazla lakırdıyı terkedene hikmet bahşedilir.
Şerri bilmeyen onun tuzağına düşer.
Affetmeyen, affolunmaz!
Günah işlemekten vazgeçmek, tevbe ile uğraşmaktan kolaydır.
İnsanlarla öyle oturup kalk ki, ölürsen sana hasret duysun. Yaşarsan özlem duysun. (Ashab-ı Kirâm'ın Efendimize olan hali gibi...)
Dostları yitirmek, gurbete düşmek gibidir.
Şu dört şey amellerin en zorudur:
- Öfke anında affetmek
- Muhtaçken cömert davranmak
- Kapalı ve tenha yerlerde günahın cazibesine dalmamak
- Korktuğun kişinin karşısında doğruyu söylemek.